Story of my life

Za oknem leje od tygodnia, Młody chory, więc nie bardzo są możliwości na nowe wycieczki. Czekając na słońce (albo chociaż brak opadów) coś z lipcowego urlopu.  Będąc u rodzinki na agrowczasach zahaczyliśmy o Książ Wielki. Tutejszy zamek  - zwany Zamkiem na Mirowie - obecnie jest siedzibą zespołu szkół. Jako budynek służący celom użyteczności publicznej pozostawia pewien niedosyt, przydałby się porządny remont elewacji i zadbanie o charakter tego malowniczego miejsca. To że się da i warto niech pokaże przykład przyzamkowych budynków gospodarczych: w pierwszym mieści się izba pamięci; w drugim... może chociaż straszy?!

Takie podsumowanie tygodnia spędzonego w bieszczadzkim klimacie. Bieszczady widziane przeze mnie to:  ... Solina czyli woda i zieleń ...   ... urokliwe miejsca mijane w podróżach ...   ... niesamowitości - jak ta skalna twarz ... ... wędrówki z palcem na mapie ...   ... łowienie ryb do czapki ... ... lokalne atrakcje ... ... i oczywiście ... bieszczadzkie anioły. Ten jest mój

Jadąc do Cisnej trafiamy do Terki. Tu po cerkwi pozostała tylko dzwonnica.  

Tuż obok Wołkowyi jest ta mała wioska a w niej drewniana cerkiew św. Paraskewy z XIXwieku.  Obok oczywiście mały cmentarz i  również dzwonnica. I okazały dąb, dumnie stojący od około pięciuset lat.

Wakacje z Rodzinką; ja chciałam w góry ale Kamil (6lat) chodzi tylko w dół ;), Rafał też nie bardzo, więc wybór padł na Solinę - na góry tylko patrzyłam, chłopaki szaleli w wodzie i wszyscy chyba byli zadowoleni. Zalew Soliński - dużo można by pisać o ogromie tamy i ilości zużytego betonu - fakt, robi wrażenie. Ja fanów faktów odsyłam do "wyguglania" ich sobie, nie będę przepisywać. Dodam tylko, że z ciekawostek o tym zbiorniku nie najbardziej spodobał się... brak komarów. Solina (i okolice) jest naprawdę urokliwa, mnie zachwyciła ciszą i spokojem, naturalnością  i rozsądną ilością turystycznego "chłamu". Świetnie się wypoczywa tu nie robiąc nic, tylko "kontemplując piękno przyrody" - jak to ja mawiam.  Ten post tylko o Zalewie Solińskim, reszta bieszczadzkich klimatów w kolejnych wejściach.  Ze zdjęć nie jestem specjalnie zadowolona - pogoda=upał i ostre słońce, brak chmur  plus moja amatorszczyzna, więc zdjęcia prześwietlone... ale co tam...

Szukając na mapie ciekawych miejsc wypatrzyliśmy na mapie zamek w Lesku, więc nastawieni na zwiedzanie warowni ruszamy. I tu mega rozczarowanie, bo zamek Kmitów z XVI w. to lichy hotel i restauracja żywcem jak z poprzedniej epoki (PRL mam na myśli), ruina z obsypującym się tynkiem i gruzem wokół. Stąd też brak zdjęcia tego "obiektu" bo mi nerwy nie wytrzymały i zastrajkowałam. Nie wiem gdzie lokalne władza mają oczy aby taką perełkę zmarnować... a o możliwościach i historii tego miejsca niech świadczy tablica w pobliskim parku  Więcej ciekawostek tu: http://zamki.res.pl/lesko.htm Lekko zniesmaczeni ruszmy więc do rynku i podziwiamy ratusz i stare kamieniczki, wcinamy lody i snujemy się bez celu. Zahaczamy o dawną synagogę, w której obecnie mieści się galeria sztuki oraz wystawa miniatur zabudowy bieszczadzkiej.  

Jako że jeden dzień zapowiadał się na mniej upalny, postanowiliśmy pozwiedzać okolicę.  I tak Średnia Wieś - wieś powstała jeszcze za czasów Rusi Halickiej. A w niej drewniany kościół  pw. Wniebowzięcia Matki Bożej z XVI w. - prawdopodobnie najstarszy w Bieszczadach. Wejście na teren kościelny to "brama" - dzwonnica z drewnianymi odrzwiami. Idąc za kościołem przez stary park można dojść do Sanu. Po cerkwi pozostała jedynie murowana dzwonnica parawanowa na skraju wsi.

Park Miniatur był zaplanowany już od dawna na wakacje. Wiec jesteśmy - taki jeden dzień dookoła świata. Wrażenia bardzo pozytywne - ciekawe miejsce, miniatury robią wrażenie zwłaszcza gdy wiesz, że są tej samej skali i porównasz np. zamek w Będzinie do zamku w Malborku albo Meczetu z Istanbułu. Największe wrażenie robi chyba Bazylika Św. Piotra w Watykanie. Mnie urzekła Wenecja (z racji wspomnień) oraz świątynia miłości czyli Taj Mahal. Była też dodatkowa atrakcja tego dnia, czyli oberwanie chmury - widowisko z błyskawic i grzmotów na poziomie hollywoodzkich produkcji; na szczęście wszystko podziwialiśmy zza szyby jedząc lody.