Story of my life

 Celem naszego wyjazdu była jazda na nartach. Pogoda dopisała z nawiązką - w nocy lekki mrozik, w dzień bezchmurne niebo i pełne słońce w dzień; tylko temperatura oscylująca między 6-10st.Celsjusza (w pełnym słońcu duuużo więcej!!) trochę za wysoka na narciarstwo. Stok bardzo przyjemny, fajny profil. W weekend trochę więcej ludzi, ale w tygodniu pusto i można do woli szaleć. Gdyby jeszcze wyciąg jeździł trochę szybciej to byłaby pełnia szczęścia. Ale cieszę się, że mimo pandemicznych obostrzeń udało nam się choć trochę poszusować.

 Zima trzyma, obostrzenia pandemiczne pozwalają już na wynajęcie noclegów oraz otwarte są stoki narciarskie. Pierwszy weekend "wolności" odpuściliśmy z obawy na tłumy ludzi spragnionych narciarskich doznań; słusznie zresztą. Ale teraz postanowiliśmy wybrać się na kilka dni z domowej rutyny: praca+szkoła+dom, na chwilę relaksu. Więc 4 dni spędzamy w Zawoi, mając nadzieję że nie jest tak oblegana jak Zakopane i Szczyrk. Co prawda nadeszła odwilż i śnieg się topi, w dzień kilka stopni na plusie, ale za to wreszcie słońce!!  Sobotę przeznaczamy na lenistwo i rozpoznanie terenu. Więc zaplanowałam spacer do wodospadu Mosorczyk. Ruszamy szlakiem niebieskim przez las. Od razu wita nas oblodzone podejście i turystki ostrzegające czy damy sobie radę bo wszędzie lód. Ale omijamy oblodzone fragmenty trasy idąc lasem i jest ok. Niestety dochodzimy do zejścia do wodospadu- schodki prowadzące w dół do koryta potoku. Normalnie schodki - dziś  lodowisko (w dzień odwilż, w nocy mróz). Walc...

 To chyba pierwszy rodzinny wyjazd w góry, taki że wyjeżdżamy sobie wszyscy razem z domu, bo owszem, zdarzało się że szliśmy w trójkę na piesze wędrówki ale najczęściej na jakiś dłuższych, wakacyjnych wyjazdach. A tym razem pandemia i siedzenie w domu dało się nam wszystkim  już tak we znaki (zwłaszcza Młody), plus mój Mąż ostatnio też stwierdził że "chodzenie po górach może być", że gdy rzuciłam temat jedźmy na spacer w góry - obaj mężczyźni się zgodzili! Szok i niedowierzanie! No i oczywiście radość że w końcu razem...  Trasę musiałam dostosować do uczestników, czyli miała być krótka i łagodna, spacerowa, tak aby zachęcić a nie zniechęcić. Szukałam i szukałam, aż w końcu padło na trasę z Brennej żółtym szlakiem do Chaty Wuja Toma. Zaczęliśmy w południe, w mroźny (-6 stopni) dzień, z szarym niebem pełnym śniegu i deszczu nad głowami. Trasa łagodna, śnieżny las, pod stopami kilka centymetrów śniegu. Idzie się przyjemnie. Ostatni odcinek pod Przełęcz Karkoszczonka oblodzon...