Story of my life

Mimo pandemii wolno już wychodzić do lasu i uprawiać rekreację. To dało nam możliwość wybrania się na rowerową wycieczkę w stronę lasu (oczywiście z zachowaniem wszystkich zasad bezpieczeństwa). Celem była znowu Piernikarka - miejsce które mnie zauroczyło, a co ważne było daleko (dłuższa jazda) i odludne (wycieczka w tygodniu). Więc rowerkami ruszamy najpierw w stronę Kazimierza Górniczego przez Las Zagórski. Stamtąd bocznymi uliczkami w okolicach kopalni przejeżdżamy nad Balaton. Pięknie, błękit nieba odbija się w wodzie, słońce dodaje złotych refleksów. Jedziemy dalej, w kierunku Starych Maczek, tam wjeżdżamy w las i docieramy do Piernikarki. Chwila przerwy i jedziemy dalej jeszcze, aż pod Stajnię Tabun w Sławkowie - tam zawracamy i ruszamy z powrotem do domu.  Wycieczka 30km w szybkim tempie (z moim Mężem nie da się inaczej!) nieźle mnie wymęczyła, uda bolały jeszcze cały wieczór. Ale było cudownie!  Namiastka normalności...

Od prawie 1,5 miesiąca trwa zamknięcie/ izolacja/ lockdown z powodu epidemii koronavirusa. Ja cierpię bardzo bo w naturze mam korzystanie z życia i ruch, aktywność. Ale co zrobić... ostatecznie udało mi się przekonać resztę rodziny abym mogła się wybrać z koleżanką w góry - tam nie ma zbyt wiele kontaktu z ludźmi, a wreszcie od 20 kwietnia "otwarto" lasy. A że jeszcze na Hali Rysianka kwitną krokusy, postanowiłyśmy tam się wybrać.  W zeszłym roku byłyśmy o bardzo podobnej porze ( post z 2019r. )  O dziwo na parkingu o 9-tej rano mnóstwo aut. Izolacja? Hm... Pod górę wybieramy szlak zielony, który pozwala nam się cieszyć wiosennymi kwiatami.  Idąc wśód ostatnich zabudowań te rękodzieła zawsze przykuwają moją uwagę. Jest słonecznie i bardzo ciepło. Ruszam pełna energii i radości, że w końcu się wyrwałam do normalności. Nad nami błękitne bezchmurne niebo, zaś na szlaku sporo śniegu.   Gdy dochodzimy na Halę Rysiankę (schronisko zamknięte) znajd...

Tegoroczna Wielkanoc inna niż wszystkie. Samotna - bez rodziny, tylko nasza Trójka. Bez chrześcijańskich / katolickich rytuałów np. poświęcenia pokarmu - Mąż zmówił modlitwę. Bez całego szału zakupów i planowania gastronomii - niewiele nam potrzeba a Chłopaki nie są skłonni jeść np. barszczu z białą kiełbasą na śniadanie bo taka tradycja - nie mają ochoty i koniec. Więc święta po naszemu. Skromnie i spokojnie. Drugi raz w życiu spędzam Wielkanoc we własnym domu - dlatego to trochę dziwne i wyjątkowe dla mnie. Trochę przykro, chwilami smutno, nostalgicznie... Czas odosobnienia - izolacji sprawił, że doceniam bardziej kontakty z ludźmi, to co mi dają i co ja mogę im dać. Szacunek.

Marzec to miesiąc w którym zmieniło się nasze życie. Już wyjeżdżając do Lwowa wiedziałam o galopującej epidemii we Włoszech, świadoma tego, że to nieuniknione również w Polsce.  Gdy zalecieliśmy na miejsce już były w Polsce pierwsze osoby zdiagnozowane jako zarażone - 4 marca 2020, datę zapamiętam na pewno. A potem już "TO" było wszędzie. Aż za dużo. Dla mnie to stan wojny.  Jak ja odebrałam tą sytuację? Na początku z rezerwą, obserwując co się będzie działo. Kiedy z dnia na dzień sytuacja robiła się poważniejsza i zaczęto coraz bardziej ograniczać kontakt z innymi osobami (zamknięcie szkół od 12 marca) najpierw - jak wszystkich chyba, pojawiła się u mnie panika. Co będzie z nami, z moją rodziną? Czy uda nam się ustrzec, przeżyć? Potem zakaz wychodzenia z domu. Bunt, złość, bo miałam tyle planów, spraw do załatwienia, wydarzeń wpisanych w kalendarzu. Czemu muszę z tego rezygnować?! Rozum wiedział czemu, serce się buntowało.  Czułam się jak lew w klatce. I c...